Libro: La pell freda, de Albert Sánchez Piñol


Hacía bastante tiempo que no leía en catalán. Mucho. Pero mirad, la ocasión se ha presentado de nuevo. Este libro era uno de los propuestos en el curso de C1 de la Universitat de València, pero como aprobé el examen en noviembre, abandoné el curso, así que al final ni siquiera decidí que novela iba a leerme. No sabía ni de qué iba, aunque me sonaba el título y el autor. Por eso, cuando un conocido, que trabaja en una distribuidora de cine, me dijo que iban a estrenar pronto "La piel fría" le dije: "Eso está basado en una novela, ¿no?". Me respondió que nadie reconocía el título y yo pensé "tampoco sabes mucho más". Así que me planteé leer el libro antes de que se estrenase la peli y acabé convenciéndome cuando vi el tráiler. No he llegado a tiempo, porque la película se estrenó el viernes pasado, pero al menos he podido acabar el libro antes de que quiten la película del cine, lo cual, vista mi velocidad de lectura, no está mal xD

¿De qué va el libro?

Un hombre es "condenado" a pasar un año entero en una isla prácticamente desierta ejerciendo como oficial atmosférico. Al llegar, el antiguo oficial atmosférico no está y solo encuentran, en el faro, a un hombre extraño que no parece alegrarse lo más mínimo de haber recibido compañía. Tras la primera noche, nuestro protagonista descubre que aquella isla en medio de la nada no está tan desierta como parece a simple vista: tras cada anochecer sufrirá el asedio de unos seres anfibios que pondrán en peligro su supervivencia. ¿Será capaz de mantenerse vivo sin volverse loco 12 meses?

Hablando del libro...

Aparentemente podríamos estar hablando de una novela de aventuras-terror-fantasía y, evidentemente, hay algo de eso. Sin embargo, La pell freda me ha parecido mucho más interesante como estudio antropológico que como novela. El problema fundamental es cómo lidiamos con los que identificamos como "otros", los que no son como nosotros. En la novela, en un principio, están caracterizados como bestias salvajes, agresivas y sanguinarias, irracionales, nada parecidas a "nosotros". Sin embargo, ¿es todo tan sencillo? ¿No puede ocurrir que esos seres extraños sean más parecidos a nosotros de lo que pensamos? ¿Que sean dignos de amar, de sentir piedad, miedo, tristeza? Y, si eso ocurre, ¿es tan fácil deshacerse de ellos, mantener el enfrentamiento? ¿Podría ocurrir que entre "nosotros" haya espécimenes mucho más ajenos que esos "otros"?

Me parece que ese enfrentamiento fundamental entre "nosotros" y los "otros" es la idea que vertebra el libro y que da solidez a su hilo narrativo. Ha sido el equilibrio entre las dos partes lo que ha mantenido mi interés en el libro.

Os dejo un trocito... 

Jugàvem, res més, però jugàvem. I el joc, per innocent que sigui, posa al descobert igualtats i afinitats, perquè quan juguem amb algú no existeixen les fronteres, ni les jerarquies, ni les biografies; el joc és un espai de tots i per a tothom. 
Traducido es algo así como...

Jugábamos, nada más, pero jugábamos.Y el juego, por inocente que sea, pone al descubierto igualdades y afinidades, porque cuando jugamos con alguien no existen las fronteras, ni las jerarquías, ni las biografías; el juego es un espacio de todos y para todos. 
En resumen, este libro...

Y, ¡ya sabéis!, si no os apetece leerlo, siempre podéis darle una oportunidad a la película :P

A continuación leeré Imposible pero incierto, una novela de fantasía, terror y humor que ocurre en Córdoba. Hace algunas semanas, su autor, R.R. López, contactó conmigo para ofrecérmela y, como ya sabéis que me gusta leer cosas que transcurren en ciudades que conozco, no le pude decir que no. Espero echarme unas risas.


Comentarios

  1. Pues iremos al cine a ver que tal. ¿Piensa usted ir y hacer una comparativa? Estaría bien.

    @nosoyunrobot

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Iré. Tendré que contribuir a que mi conocido mantenga su puesto de trabajo xDDD Y puede que haga reseña. Depende de si me merece la pena o no. :)

      Eliminar
    2. Tiene que contarnos que le ha parecido Amelia Folch en ese filme. Es imperativo. No, en serio, lo esperaremos con curiosidad. Un saludo.

      @nosoyunrobot

      Eliminar
  2. Normal que te parezca interesante como estudio antropológico, pues el autor es antropólogo :)
    Yo la leí aunque en castellano, hubiera preferido leerla en catalán por ser el idioma original pero me cayó en castellano en el club de lectura. Me gustó mucho. Una novela notable que algún día tendré que reseñar :)
    ¡Un abrazo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¡No tenía ni idea! xDDD Ostras, qué buen ojo tengo. Aplauso para mí xD

      Yo la leí en catalán y, evidentemente, habrá cosas que no capté, pero me gustó retomarlo :)

      Eliminar
  3. Me encanta! Hay libros en catalán que son muy interesantes. Este es genial, como de una chica medio monstruo, no? Me gustaría ver la peli. Por cierto, me recuerda a Amlepse, un libro raro que leí hace tiempo de Robert Casajuana Dasca. Creo que está aquí disponible . https://www.amazon.es/dp/B07983LHH4

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

¡Adelante! Deja tu retal :)

Entradas populares de este blog

Cómo aprobé el nivel Avanzado de la EOI preparándome por mi cuenta.

Tontos-a-las-tres.

Libro: La edad de la ira, de Fernando J. López