Fin de curso.

Ya he acabado mis clases (y mi contrato). Ya no volveré a ver a mis alumnos, al menos dentro del aula. Ya se ha acabado esta aventura que empezaba el 1 de septiembre, después de mucho esfuerzo y mucha espera. 

¿Y qué os cuento yo ahora de mi sueño hecho realidad? Que los sueños pierden lustre cuando se realizan, pero merece la pena. Creo que fue Rita Hayworth la que habló con desazón de esto. Dijo algo así como que los hombres se iban a la cama con Gilda, pero se despertaban con ella. Desde luego, Rita no era Gilda, pero qué queréis que os diga, tampoco me parece algo tan grave :P

Han sido diez meses intensos, entretenidos, geniales. Me ha aliviado muchísimo darme cuenta de que sí, que valgo para esto. Quizá no soy la mejor profesora del mundo, pero me gusta mi trabajo, me gustan mis chicos y chicas, y me gusta lo que hago. Tenía miedo de que, después de tanto esfuerzo, esto no fuese lo mío, así que por esa parte me he quitado un peso de encima. 

¿Y qué saco de todo esto? Sobre, todo muchos aprendizajes y muchas cosas buenas PARA MÍ. Tener trabajo me ha cambiado. No me reconozco casi en la persona que era hace diez meses. Ahora estoy animadísima, tengo ganas de hacer cosas por mí misma, de superarme. He vencido miedos, he superado retos, y estoy dispuesta a seguir haciéndolo.  Y lo de trabajar... ¡madre mía! Si es que TENGO GANAS DE TRABAJAR. Quiero decir, cuando me levantaba a las seis y media de la mañana para ir al instituto, ¡quería ir! Jajajaja. Que sí, que el trabajo no deja de ser un castigo (etimológicamente es lo que significa la palabra), pero este es un castigo que no se lleva mal. Sarna con gusto...

Evidentemente, como en todas las experiencias, hay partes mejores y peores. He tenido algún momento desagradable (nada exagerado), me he sentido a veces poco valorada, y en fin, mil cosas. Pero los momentos buenos, que este año han sido muchos, los compensan con creces. Me voy a llevar a mis primeros alumnos en el corazón, vaya donde vaya. Y no descarto secuestrar a algunos y llevármelos físicamente, también. 

¿Sabéis? Cuando me preguntan si quiero que me recuerden, siempre digo que no aspiro a ello. En general: no aspiro a que nadie me recuerde cuando yo ya no esté. Pero la verdad es que me gustaría que algunos de mis alumnos se acordasen de aquella profesora de Ética, tan estricta, pero que les hizo pensar. O los de Valores, que pensasen en mí cuando viesen Karate Kid. O los de Ciudadanía, que recordasen a aquella profesora que les dio una clase para sobrevivir al apocalipsis zombi. La vanidad, que es muy mala, y una como humana, pues no se libra de ella.

Anoche, además, estuve de despedida de mis compañeros interinos. Me reí muchísimo, me divertí una pasada. Los voy a echar muchísimo de menos. Y hoy estoy muy triste. Será cosa de estar otra vez en paro :(

En fin, con un poco de suerte, en Septiembre empezamos de nuevo. Y si hay mucha suerte, empezaremos en Andalucía y con un peso menos sobre la espalda. Ver veremos.

Se agradecen abracitos de ánimo y consuelo. 

Comentarios

  1. Seguro que en septiembre estarás por Andalucía. Si te destinan a Almería capital, puedes consultarme lo que quieras, puesto que he vivido allí 4 años. Un besito

    ResponderEliminar
  2. Yo ya supe desde el principio que tú valías mucho para esto :)
    ¡¡Y ojalá te sonría la suerte y haya un nuevo septiembre!!
    ¡Un abrazo!

    ResponderEliminar
  3. Te recordarán, no lo dudes ni por un momento :)

    Y no te acomodes demasiado (ni te desinfles demasiado tampoco) porque en un par de meses vuelves a la trinchera.

    Pero esa guerra no está tan mal, verdad? ;)


    Te amo, vida mía <3 Un millón de besos! <3

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No, no está mal. Es mi guerra, supongo :)

      Muaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa

      Eliminar
  4. Se acabó una experiencia maravillosa y empezarán otras...
    Puedes estar segura de que muchos alumnos (la mayoría) se acordarán de ti)
    Mucha suerte, mucho ánimo, muchos besitos en la frente y muchos abrazos de oso...

    ResponderEliminar
  5. És clar que sí, que tu vals per a aquesta feina. I vals molt. Tens passió per la matèria que expliques i tens intuïció per connectar amb els alumnes (una cosa que es té o no es té, i que, quan no es té costa molt d'adquirir); tens imaginació per relacionar amb el temari arguments, detalls i fets que, per a altres persones, no hi tenen res a veure (com has fet amb pel·lícules o amb sèries, o amb detalls de la vida real). Tens fusta de professora i, ara que ho has tastat, no ho podràs deixar mai.

    El curs que ve encara no existeix, encara no l'han inventat: no hi pensis. Quan arribi, ja veuràs on vas a parar i en quines condicions. Sigui on sigui, serà encara millor que enguany, però ja hi aniràs amb experiència. Amb experiència i amb seguretat. Ho notaràs, ja ho veuràs.

    Estic segur que aquesta seguretat, la de saber que la feina de professor és la que vols fer, també et donarà seguretat en les opos, en la famosa tancada. El tribunal se n'adonarà (si no és que la xafogor de juliol els ha deixat groguis) i et posarà una bona nota. No cal que et digui que ho facis tan bé com puguis, perquè això ja sé que ho faràs. Però, sobretot, no et preocupis pel resultat final: hi intervenen milers de factors que no pots controlar.

    Fes-ho tan bo com puguis i sigues feliç mentre ho fas.

    (Tripaliare, tripaliare... un càstig molt cruel ;-)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Para llegar a la encerrona primero tienen que aprobarme la primera parte... Y eso todavía no está visto xD

      Pero muchas gracias por los ánimos :)

      Eliminar
  6. ¿Pero cómo no te van a recordar? ;).
    Todos tenemos un par de profesores en el instituto que nos marcan y al final se convierten en el rasero por el cual medimos a los demás. Por la manera en la que hablas de tus chicos, estoy bastante segura de que tú has sido ese tipo de profesor para alguno de ellos.
    Mucha, mucha, suerte en septiembre, ojalá que salga. He vivido en dos ciudades de Andalucía diferentes, así que si terminas por aquí y te hace falta algo, también me puedes preguntar lo que quieras.
    Mientras tanto, ¡un abrazo grande!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias, Bréa. Espero tener que pediros información :) jaja

      ¡Besos!

      Eliminar
  7. Bueno pues sí tú quieres abracitos de ánimo y consuelo, yo te los doy, pero me siento un poco como dándole un abrigo a un murciano en estas tardes de 40 grados a la sombra. ;-)
    Mira me encanta la reflexión de que los sueños pierden cierto lustre, porque es cierto y por eso siempre debemos disfrutar (siempre que no haya causas de fuerza mayor que nos impidan eso) el camino de lo que hacemos. Porque lo que soñamos igual se convierte en pesadilla al hacerse real. Pero al margen de eso creo que efectivamente el aprendizaje de este curso te lo llevas tú puesto en tu piel. A veces también tengo la sensación, de miedo, de pensar si algún día diera clases y me diera cuenta de que eso no es lo mío.
    Me alegro mucho por todo lo que te ha pasado este curso, como te digo siempre, estás en el camino correcto para llegar a tu objetivo y vas a llegar mucho antes de lo que tú imaginas. Pero bueno, esto dentro de 15 años, espero que tú te acuerdes de mí ;-) diciéndotelo.
    Me alegro de tu curso, de tu año, de tu esfuerzo y sobre todo, sobre todo de esos retos superados, de esos miedos dejados de lado y de esa Bettie, que se autoproclama erizo y en realidad es un tierno pollito al que abrazar. ¡Enhorabuena guapa!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Solo soy un pollito si me mandas tú los abrazos xDDD

      Jo, gracias Perri :) Por cierto, qué bonita imagen corporativa te has marcado :D jaja

      ¡Besos!

      Eliminar
  8. ¡Hola!

    Me animo a escribirte por primera vez después de un tiempo leyendo en las sombras, jajaja. Yo estoy a la espera de poder ejercer como profe algún día y la verdad es que me he sentido reconocida en el no saber si vales para esto, espero que como a ti, se me pase la "tontería" cuando me ponga al frente de 30 personitas xD.

    Un abrazo muy fuerte y ánimo, seguro que en septiembre recibes grandes noticias :).

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ¡Bienvenida, LaurorAustral! Oye, animaos, que no me he comido a nadie de aquí todavía XDDD

      Espero que así sea, y espero que tengas pronto la oportunidad de comprobarlo. Ojalá :)

      Un beso :D

      Eliminar
  9. Seguro que sí, que te recuerdan. Y me alegro de que hayas podido comprobar por ti misma lo que ya sospechábamos: que eres una gran profesora ;)
    Un besazo!

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Gracias Angie. Tampoco tanto como grande, pero bueno, soy profesora :)

      Eliminar
  10. Abrazos de lunes, que nunca vienen mal ;)

    Además, así nos consolamos mutuamente, pues este fin de semana lo he tenido un poco para olvidar... Y no me refiero a las elecciones, aunque también sea para olvidar lo de este país y sus preferencias electorales.

    Y seguro que sí, que en septiembre volverás a dar guerra como profe. Ánimo Bettie!

    ResponderEliminar
  11. Claro que te recordarán, Bettie. Yo no guardo muy buenos recuerdos de mi etapa escolar de cuando era chiquillo, pero las profes que me marcaron sigo llevándolas en el corazón aun tantos años después. Y una de las profes que tuve este curso, que es un solete, la recordaré también toda mi vida. Hay gente que pasa por la vida, aunque sea poco tiempo, pero que dejan huella para siempre. Besos.

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. No sé. Yo no lo tenía tan claro, pero hace un rato he recibido un mail de unos ya ex alumnos con un cartel machista que se encontraron. Y mira, se han acordado de la loca de su profesora de ética. Y se me ha derretido el corazoncito.

      Eliminar
  12. Qué entrada más dulce. Y entiendo todos los sentimientos que describes. Hace poco empecé a trabajar para verano y, aunque a veces sea un grano en el culo, me gusta superarme y descubrir nuevas cosas cada día (sobre todo en un lugar tan pequeño). ¡Ánimos, que seguro que te recordarán y que volverás al trabajo! ^^

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Espero que así sea. Y a ver si es suerte, y me tengo que comprar un traje de flamenca para celebrar la plaza.

      Y si no, pues bueno, no he estado nada mal en mi IES de este año :)

      Eliminar
  13. A ver, ¿cómo no te van a recordar? ♥♥♥♥ Mira tu nena *____*
    Me he sentido bastante identificada con la entrada porque me ha pasado algo parecido en las prácticas/trabajo. Vale que llevo menos tiempo XDDD pero empecé pensando que igual no valía para esto y es que ahora ¡me encanta ir a trabajar!
    Paso mis malos ratos porque me exijo mucho, eso sí XDDDD pero bueno jaja
    Me alegro de que hayas disfrutado tanto y por todo lo que has aprendido y mejorado. Ains ^______^
    La primera parte ya la has pasado y genial, si es que eres una crack ♥ Mucho ánimo :*

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

¡Adelante! Deja tu retal :)

Entradas populares de este blog

Cómo aprobé el nivel Avanzado de la EOI preparándome por mi cuenta.

Tontos-a-las-tres.

Libro: La edad de la ira, de Fernando J. López